Άρια Στεργίου: τα 5 γεμάτα χρόνια στο ''Ρίο'', ο Καρράς, ο Ντουνιάς, ο Σαλαμπάσης...

Στα πλαίσια της εξομολόγησής της/συνέντευξης που κάναμε: ''θυμάμαι, μου λέει, στο Φάληρο όπου δούλεψα 4 μήνες και πρώτη φορά ουσιαστικά επαγγελματικά, κάτι κιμπάρηδες άντρες που ερχόταν στο μαγαζί και έκαναν ζημιές και σκεφτόμουν, πω πω τι ζημιά θα κάνει και απόψε αυτός ο θείος!!!΄΄. Την πιάνουν τα γέλια... ξέρεις, μου λέει, ήμουν μικρούλα, ένα 18χρονο κοριτσάκι και όλοι αυτοί, ήταν για μένα ''θείοι'', έτσι τους έβλεπα!!!

Η Άρια Στεργίου μεσουράνησε για μια πενταετία, στην δεκαετία του 1990, στο περίφημο ''Ρίο'' του Παπαϊωάννου (στην πάνω φωτογραφία στην πίστα του ''Ρίο'' τραγουδώντας με τον Γιάννη Παπαϊωάννου). Στην Λάρισα τραγούδησε και σε Φάληρο, Βερσαλλίες, Νεφέλες, Αμαντέους, Μαριάννα, Romeo... Tραγούδησε και σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη δίπλα σε μεγάλα ονόματα. Μένει στον Βόλο πια και ήρθε δυο φορές στην Λάρισα, για να κάνουμε την συνέντευξη.
Πάμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι των αναμνήσεών της και της ζωής στα νυχτερινά μαγαζιά της Λάρισας και όχι μόνο.

''Θυμάμαι, μου λέει, πως ξεκίνησε όλο αυτό, που δεν είχε χάραξη για τραγούδι. Ηθοποιός και δημοσιογράφος ήθελα να γίνω. Η ανάμνηση η πρώτη βέβαια είναι, εγώ 3 χρονών σπόρος, να ανεβαίνω σε μια καρέκλα και να τραγουδάω, φορώντας ένα φουστανάκι φουρό. Εντάξει, καλλιτέχνης έδειχνε το σκηνικό πάντως από την αρχή.

-Ωραία. Στην καρέκλα όταν ήσασταν 3 ετών. Πως φτάσατε με το μικρόφωνο σε πίστα;
-Έχει μια αλληλουχία το σκηνικό. Το ηθοποιός και δημοσιογράφος είχε μια αφετηρία σε ένα θέμα που είχα, αργότερα φάνηκε ότι, στην ουσία με τραβούσε το τραγούδι. Όταν λοιπόν στο σχολείο άρχισα να γράφω, φάνηκε το ''θέμα που είχα'' για την εποχή εκείνη. 'Ημουν αριστερόχειρας. Η μητέρα μου με μάλωνε, βλέπεις το καλό το χέρι ήταν το δεξί. Η πίεση να χρησιμοποιήσω το δεξί χέρι με άγχωνε και απέκτησα πρόβλημα στην έκφραση του λόγου και τότε λογοθεραπείες δεν υπήρχαν. Ακόμη και οι συμμαθητές στο σχολείο με πείραζαν για το γράψιμο με το αριστερό χέρι. Οι κάποιες δυσκολίες στην προφορική έκφραση με οδήγησαν στον γραπτό λόγο. Άρχισα μικρούλα, 9-10 ετών να γράφω στίχους, ποίηση. Η πίεση έφερε αντίδραση και άφησα το Λύκειο στην Α' τάξη. Τότε γίνεται και η πρώτη επαφή με μικρόφωνο. Ένα συγκρότημα που ήταν φίλοι μου, παίζουν στην Κρήτη. Τα μαζεύω από Βόλο και πάω Κρήτη. Εκεί με ανεβάζουν πάνω και λέω δυο τραγούδια, το ένα ήταν το ''άγαλμα'' του Πουλόπουλου. Πολύ τρακ αλλά και βάπτισμα του πυρός.
Στα 18 μου πάω Αθήνα, ως υπάλληλος γραφείου, στο καλλιτεχνικό γραφείο του Ντίνου Πάντα, που ήταν γνωστός της οικογενείας μας. Εγώ στο μυαλό μου είχα να γίνω ηθοποιός και στο μεταξύ ήδη δημοσιεύω ποιήματά μου στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα ''Ταχυδρόμος''. Αλλά η τραγουδίστρια ετοιμαζόταν και εγώ δεν το καταλάβαινα ακόμη. Κάποια στιγμή μας στέλνει ο Πάντας στην Κω, για να εισπράξουμε χρήματα, από καλλιτέχνες που μανατζάριζε. Πάμε ένα βράδυ στο ''Ακουάριους'' για διασκέδαση, ανεβαίνω στην πίστα εγώ και λέω δύο τραγούδια. Με πλησιάζει το αφεντικό και μου λέει ''θέλεις να τραγουδήσεις''. Λέω ναι, ξεκινάω με 3.500 την βραδιά και την 3η ημέρα μου δίνει 6.000 την βραδυά.
Γυρίζω Αθήνα, καλή και διαλεγμένη, λέω του Πάντα ''θέλω να γίνω τραγουδίστρια''. Έξαλλος αυτός ''τι θα πω μωρέ στον πατέρα σου;''. Τελικά με στέλνει να τραγουδήδω σε ένα γνωστό του μαγαζί στο Αγρίνιο, το ''La Cite''. Γυρίζω σε λίγο καιρό πίσω, το λέμε στον πατέρα μου, έξαλλος επίσης, δεν το σήκωνε ο τρόπος που μεγάλωσε και η τοπική κοινωνία, δεν υπήρχαν και στον Βόλο τότε σωστά μαγαζιά, οπότε σήμερα καταλαβαίνω την δυσκολία του.

-Είμαστε κοντά μάλλον για το επαγγελματικό σου ξεκίνημα;
-Ε ναι, ο δρόμος είχε αρχίσει να χαράσσεται. Στο μεταξύ είμαι Βόλο και δεν τραγουδάω κάπου. Το 1982 ερχόμαστε μια παρέα από Βόλο για διασκέδαση στο Φάληρο, όπου παίζει η γνωστή μου μπάντα, αυτή που πρωτοπήρα μικρόφωνο στην Κρήτη. Τα παιδιά με ανεβάζουν στην πίστα και τραγουδάω, χωρίς σπουδές, εξάσκηση, τίποτα. Με ακούει ο γιος του Μήλιου (το αφεντικό) και μου προτείνει να τραγουδάω στο Φάληρο. Συμφωνώ και αρχίζω με μεροκάματο 9.000 δρχ. την βραδιά. Πήρα αμέσως αυτοκίνητο βέβαια, οι γονείς άρχισαν να το ψιλοδέχονται. Μια μέρα γνωρίζω στις πρόβες το μεγάλο αφεντικό, τον ''παππού'', τον Νάτση. Μου λέει ''έλα εδώ, εσύ δεν κάνεις για εδώ, εσύ είσαι άλλη πάστα''. Και πραγματικά το κλίμα δεν με σήκωνε και στο 4μηνο έφυγα για τον Βόλο.

Χειμώνα δεν δουλεύω, αλλά το 1983 μου τηλεφωνεί ο Τσουκανέρης από τις Βερσαλλίες και μου προτείνει δουλειά. Πέρασα δυο υπέροχα χρόνια στις Βερσαλλίες. Εκεί πια ήρθαν και με είδαν ο αδελφός μου και οι γονείς μου, το περιβάλλον ήταν άψογο, οικογενειακό. Οι Βερσαλλίες ήταν κυριλέ μαγαζί και οι δικοί μου ένοιωσαν ότι, δούλευα σε ένα σωστό περιβάλλον. Ο κ. Τσουκανέρης ήταν μεγάλος κύριος, καλοπληρωτής, μας πλήρωνε από την αρχή της εβδομάδος, τα πάντα λειτουργούσαν άψογα. Μακάρι να υπήρχαν τέτοιοι άνδρες αφεντικά στα μαγαζιά σήμερα, αλλά... Αυστηρός και κύριος. Μια φορά πήγα μισή ώρα καθυστερημένη και με περίμενε με το ρολόι. Πολύ σωστά βέβαια, γιατί αλλιώς πως θα λειτουργήσει το μαγαζί. Και ο κ. Γουγουρέλας κράτησε τις ίδιες αξίες, γι' αυτό και οι Βερσαλλίες είχαν και έχουν σπουδαίο όνομα στην αγορά. Έπαιρνα και καλά χρήματα, ήταν περίπου 12.000 η βραδιά. Εκεί γνώρισα και την Σοφία Μερινού, κάναμε πολύ παρέα, γίναμε κολλητές (εδώ την πιάνουν τα δάκρια...).

-Το ''Ρίο'' μπαίνει αργότερα στην ζωή σου. Στο μεταξύ εσύ που βρίσκεσαι;

-Τι να σας πω, με βολόδερνε το απωθημένο μου, να δουλέψω σε εφημερίδα, έτσι γενικά. Πάω το 1985 στην Αθήνα στην Didacta. Να μάθω γραφομηχανή, για να δουλέψω φωτοσύνθεση πια σε εφημερίδα. Μπερδεμένη ήμουν και μικρούλα, μην ξεχνάμε ότι έχω παρατήσει την Α’ Λυκείου.
Στην Αθήνα γνωρίζω τον Γιώργο Χατζηνάσιο. Βλέπεις, το πάει από εδώ, το πάει από εκεί, τραγούδι φαίνεται στο βάθος. Είναι 1986 και με στέλνει για οντισιόν μιλημένη στο Le Grillion, όπου τραγουδάει ο Βιολάρης, είναι και τα δυο αδέλφια του Χατζηνάσιου στην ορχήστρα. Λέω 2-3 τραγούδια και με προσλαμβάνουν. Τραγουδάω μία σαιζόν δίπλα στον Βιολάρη, που ήταν ωραίος τύπος. Στην Αθήνα, μέσω μιας φίλης μου, γνωρίζομαι με παρέα δικηγόρων, που ήδη ήταν μεγάλα ονόματα. Κούγιας, Καπερνάρος, Ζαφειρόπουλος. Εγώ στο μεταξύ το πρωί στην Didacta, το βράδυ στο Le Grillion κρατώντας κρυφό το τραγούδι από την δικηγορική παρέα, μέχρι που ένα βράδυ όλοι μαζί με παρακολούθησαν και είδαν ότι τραγουδάω.
Αμέσως μετά πάω στην Κέρκυρα, όπου τραγουδάει ο Σαλαμπάσης. Του κάνω σεκόντο, του αρέσω και με παίρνει μαζί του στην Αθήνα στο περίφημο ''Αθήνα''΄στην Συγγρού. Είναι 1987-88, στο μαγαζί τραγουδάει και ο Αντύπας. Εδώ άνοιγα το πρόγραμμα και έπαιρνα περίπου 11.000 την βραδιά. Έκανα πολλούς γνωστούς, ηθοποιούς, δημοσιογράφους και τραγουδιστές φίλους εδώ, περνούσε πολύς κόσμος. Γνώρισα τον Στάθη Ψάλτη, τον Θέμη Αδαμαντίδη, τον Νίκο Νομικό κ.ά. Ήταν να πάω και στην Αμερική περιοδεία με τον Αντύπα, αλλά δεν έγινε.

-Ποταμός είστε, ασταμάτητη!!!
-Πέρασα πολλά ωραία χρόνια, αγάπησα τον κόσμο και με αγάπησε, αφού έφτασα να είμαι έτοιμη να γράψω και σχετικό βιβλίο, αλλά όταν έπρεπε να γίνει, δεν έγινε. Όλα καλά, για κάποιο λόγο γίνονται.
Συνεχίζοντας είχα μια μεγάλη ευκαιρία, αλλά την πέταξα. Πήγα για οντισιόν από τον Σπύρο Παπαβασιλείου για σεκόντο στον Βοσκόπουλο. Τότε του έκανε η Γαρμπή και έφευγε, γιατί έβγαζε τον πρώτο της δίσκο και ξεκινούσε αυτόνομη καριέρα. Την πρώτη ημέρα περίμενα, δεν με πήραν, γιατί υπήρχαν πολλές κοπέλλες και εγώ τσατίστηκα και δεν πήγα την επόμενη. Κρίμα γιατί πήγαινα συστημένη και πιθανά να ήμουν δίπλα στον Βοσκόπουλο. Λάθη που πληρώνονται.
Το 1988 δούλεψα στο Κολωνάκι, στον Ζορμπά με τον Γιάννη Ντουνιά, μεγάλο σχολείο, πολύ μεγάλη φωνή!!! Με τον Ντουνιά πήγαμε και στα Χανιά για ένα 4μηνο.

Το 1989 τραγουδάω με τον Καρρά, στην Καλύβα στην Θεσσαλονίκη. Με 500 χιλιάδες δρχ. προκαταβολή (27.000 δρχ. μεροκάματο). Έχω μια διαφωνία, φεύγω και αμέσως δέχομαι πρόταση να πάω στην Αρετσού στα ''Νέα Δειλινά'', όπου πρώτα ονόματα είναι ο Τερζής και η Πίτσα Παπαδοπούλου. Μου έδιναν 35 χιλιάδες δρχ. την βραδιά, αλλά δεν πήγα, γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την σχέση μου με τον Καρρά, αφού τα μαγαζιά ήταν ανταγωνιστικά. Γράψτε λάθος και εδώ.

-Πως ήταν ο Καρράς, στην αρχή του φαντάζομαι…
-Ναι στην αρχή του. Άγνωστος στην Αθήνα, αλλά στην Θεσσαλονίκη όνομα!!! Είχε ήδη σουξέ στην Βόρεια Ελλάδα. Στην ‘’Καλύβα’’ μαζεύονταν όλη η Θεσσαλονίκη και επώνυμοι από Αθήνα. Παρά το ότι το μαγαζί ήταν σε μια υποβαθμισμένη περιοχή, κουτούκι, χαμηλοτάβανο απίστευτα, στην άκρη του μαγαζιού, αν ανέβαζες τα χέρια σου, έπιανες το ταβάνι, τέτοιο πράγμα!!! Αλλά γεμάτο κάθε βράδυ. Πιάτα βουνό στην πίστα και καπνός απίστευτος, απορώ σήμερα, πως αναπνέαμε τότε και τργουδούσαμε. Ο Καρράς είχε άριστες δημόσιες σχέσεις, περνούσε από πολλά μαγαζιά καλλιεργώντας γνωριμίες, αγαπιόταν πολύ. Δύο χρόνια μετά τον γνώρισε όλη η Ελλάδα.
Ένα δείγμα τι άνθρωπος ήταν, είναι το εξής, που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Κάθε εβδομάδα ο Καρράς έπαιρνε κάποιους από την ομάδα των τραγουδιστών της ‘’Καλύβας’’ και μας πήγαινε για διασκέδαση με έξοδά του στο ‘’Μirelen’’. Χρονιές 1988-1989. Αυτό το μαγαζί άνοιγε 5-6 το πρωί (απίστευτο ε;!!!) και έκλεινε γύρω στις 10 το πρωί!!! Εκεί τραγουδούσαν κάποια μεγάλα ονόματα της Θεσσαλονίκης, που στην πορεία ξέφτισαν αλλά είχαν βοηθήσει τον Καρρά στο ξεκίνημα της πορείας του στην Θεσσαλονίκη. Μας πήγαινε λοιπόν εκεί με έξοδά του, για να τιμήσει και να βοηθάει τραγουδιστές που τον βοήθησαν και ήταν στην δύση τους. Απίστευτος!!! Γιατί τυχαίο δεν είναι τίποτα στην ζωή.
Την εποχή που τραγουδούσα στην Καλύβα, έδωσα και ένα τραγούδι (τους στίχους) στον Χάρη Κωστόπουλο. Είπαμε ότι έγραφα. Ήταν το ‘’Απόσταση αναπνοής’’. Στην κασέτα που βγήκε μπήκε το όνομά μου, στον δίσκο το παρέβλεψαν και εγώ δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Γίνονταν τέτοια εκείνη την εποχή.

https://www.youtube.com/watch?v=rdDMIIo3nDw&t=112s)

Εποχή ‘’Καλύβας’’ εγώ έμενα στο Μακεδονία Palace. Εκεί γνώρισα Θεοδωράκη, Φλωράκη, Διονυσίου και άλλους επώνυμους που έρχονταν Θεσσαλονίκη. Τον Παπανδρέου με την Λιάνη, τον Ζιάγκα και την Αγγέλα Κοκκόλα, που ήταν η γραμματέας του Παπανδρέου, η οποία με λάτρευε, είχαμε μια εξαιρετική σχέση. Μου άφησε πολλά πράγματα τελικά το τραγούδι!!!

-Μετά ξανάρχεσαι Λάρισα; Είναι μπροστά σου το Ρίο;
-Την σαιζόν 1989-1990 με καλούν στις Νεφέλες στην οδό Μανωλάκη και ξαναγυρίζω στην αγαπημένη μου Λάρισα. Α, σημειώστε και το εξής, δεν θέλω να το ξεχάσω. Ο Μίμης Γκιουλέκας ήταν ένα μεγάλο όνομα για την Κεντρική Ελλάδα και όχι μόνο. Δούλεψα μαζί του σαιζόν στο Κοσμοδρόμιο στην Λάρισα, στην Ερμού αλλά και περιστασιακά σε πολλά μαγαζιά στην Θεσσαλία μαζί του. Μια τεράστια ιστορία μόνος του. Πολύ καλός τραγουδιστής, δίκαιος, κιμπάρης. Μια φορά με προστάτεψε, όταν ένοιωσε ότι κάτι μπορεί να με απειλούσε. Κύριος, αρσενικό.

-Και φτάνει η εποχή του ''Ρίο'' πια...
-Ε ναι, το μαγαζί που με σημάδεψε. Μίλησε κάποιος φίλος μου στον κ. Παπαϊωάννου και προέκυψε η μεγάλη συνεργασία μας!!! Από την αρχή ήμουν 2ο όνομα. Με το που πρωτοπήγα, έλεγα τα δικά μου τραγούδια, έκανα και σεκόντο στον κ. Παπαϊωάννου. Έμεινα ως το 1995, πολλά και υπέροχα χρόνια. Ο Παπαϊωάννου!!! Τι να σας πω; Κύριος, αυστηρός όσο πρέπει, τελειομανής, ήξερε να ανταμείβει, έδινε πριμ όταν ήθελε να ανταμείψει, ήξερε να ντύνεται, απαιτούσε την τελειότητα και στο ντύσιμό μας. Στο ''Ρίο'' νιώθαμε σαν φαντάροι, με την ωραία ένοια. Υπήρχε σειρά, τάξη, χρήματα πολύ καλά και καθημερινά. Η προσέλευση ήταν 10.30 μ.μ., αν ερχόσουν 10.35 μ.μ., έφευγες... Τέλειο και προσεγμένο πρόγραμμα, μεγάλη καλλιτεχνική ομάδα και καλή, τραγουδούσαμε και κάναμε και χορευτικό με ομάδα μοντέρνων τραγουδιστών, που εκτελούσαν και χορευτικά, πρωτότυπα και πρωτοφανή πράγματα για τότε, που σήμερα τα εφαρμόζουν στις μεγάλες πίστες. Με έζησε και τον έζησα τον κ. Παπαϊωάννου και τον έχω πολύ ψηλά σε εκτίμηση. Όταν άκουγε αίτημα για ρεπό, έλεγε : ''τι θέλετε; ρεπό; εδώ θα πεθάνουμε όλοι μαζί''.
Το βλέμμα της Άριας γεμίζει θλίψη και κουνώντας το κεφάλι, μου λέει ''και πράγματι έτσι έγινε'', εννοώντας το τέλος του ''Ρίο''.

(Σε όλη την συνέντευξη, που κράτησε 4+4 ώρες -δυο συναντήσεις- ένιωθες πόσο πολύ έζησε και αγάπησε την νύχτα και την Λάρισα αυτή η γυναίκα. Δάκρυσε 2-3 φορές και βούρκωσε άλλες τόσες. Χείμαρος οι λέξεις από το στόμα της, άλλα γράφονται και άλλα όχι, αλλά όλα είναι πολύτιμα διαμάντια στην φαρέτρα της ζωής της!!! Δεν πετάς τίποτα και ούτε αυτή πετάει).

...και συνεχίζει για το ''Ρίο''.
Πέρασαν τόσα μεγάλα ονόματα από εδώ. Λευτέρης Πανταζής, Αντύπας, Άντζελα Δημητρίου, Ρίτα Σακκελαρίου, Λίτσα Διαμάντη, Χριστοδουλόπουλος, Ελένη Δήμου και πολλοί άλλοι. Είχαν και στενή σχέση με τον Παπαϊωάννου, τους έχει γράψει τραγούδια τεράστιες επιτυχίες, που τους καθιέρωσαν. Θυμάμαι τον Διονύση Σχοινά το 1991-1992 που έκανε μία σαιζόν στο Ρίο, πιτσιρικάς. Έλεγε στον Παπαϊωάννου ''μωρέ Γιάννη κάνε μου ένα δίσκο'' και τον Παπαϊωάννου να του απαντάει μεταξύ σοβαρού και αστείου''τι λες τώρα, εγώ κάνω στις φίρμες''. Ήταν η εποχή των μεγάλων επιτυχιών του Πανταζή και του Αντύπα. Αλλά ο Σχοινάς φαινόταν, είχε άστρο. Από τότε με ιδιαίτερο στυλάκι. Σκουλαρίκι, μπότα με σπηρούνι-μύτη, τζιν και καλό σακκάκι. Ξεχώριζε ο πιτσιρικάς!!!

Στα χρόνια του Ρίο κατάλαβα ότι ήμουν και ''ανιχνευτής των επιτυχιών''. Για κάποιο λόγο καταλάβαινα από ένα δίσκο, ποιό τραγούδι θα γίνει επιτυχία. Του έλεγα του Παπαϊωάννου ''αυτό θα γίνει επιτυχία, θα το βάλω στο ρεπερτόριό μου'' και πράγματι έπεφτα μέσα. ''Άει μαρή'' μου έλεγε ο Παπαϊωάννου, αλλά δικαιωνόμουν.

-Που αλλού δουλέψατε στην Λάρισα;
-Σε πολλά. Και που δεν δούλεψα!!! Βερσαλλίες, Αμαντέους, Μαριάννα, Romeo, Κοσμοδρόμιο. Τελευταία φορά δούλεψα το 2002-2003 με την Λίτσα Διαμάντη στις Βερσαλλίες.

-Τι σας έχει μείνει απ' όλη αυτήν την πορεία κα Στεργίου;
-Ω πάρα πολλά, δεν φαίνεται από όσα λέμε τώρα;. Υπέροχοι άνθρωποι, μαγικές στιγμές. Φίλοι και φίλες, πολλοί και πολλές. Έμαθα την ζωή. Γαλουχήθηκα εδώ σαν άνθρωπος, γυναίκα και τραγουδίστρια. Την βρωμιά της ημέρας δεν την βίωσα την νύχτα. Την ημέρα κρύβεσαι με το κουστούμι και την γραβάτα, με το ταγεράκι σου. Το βράδυ ξεγυμνώνεσαι, απελευθερώνεσαι, δεν κρύβεται τίποτα, όλα είναι στο φως, αρκεί να έχεις ανοιχτά τα μάτια και να δεις, ότι σου φανερώνεται.
Δεν μπορώ βέβαια να μην πω για την Λάρισα. Όσο αγάπησα αυτήν την πόλη, δεν την αγάπησε κανείς μη Λαρισαίος ( νάτα τα δάκρια στα μάτια της πάλι...!!!). Αγαπήθηκα όμως και πολύ. Είχα πολύ ρεύμα, πολύ αγάπη από τον κόσμο. Πως να ξεχάσω τα μεσημεριανά μας ραντεβού, μεγάλες παρέες, στο Da Capo, στο Brazil, στο στέκι μας το Νέον στην Ασκληπιού, σ' αυτήν την λατρεμένη πλατεία Ταχυδρομείου (βουρκώνει πάλι).
Όλα τα βιώματά μου είναι ΕΔΩ, στην αγαπημένη Λάρισα. Γράψτε. Φιλίες μεγάλες εδώ, κολλητοί-κολλητές εδώ, έκανα επενδύσεις εδώ και για να πάμε και στο σήμερα. Όταν κάνω ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα, τα περισσότερα likes είναι από την Λάρισα. Όταν μιλάω για Λάρισα, είναι σαν να μιλάω για την οικογένειά μου. Και σημειώστε. Μου πρότεινε ένα από τα αφεντικά μου κάποιον ευκατάστατο που με ήθελε για γάμο, αλλά εγώ αρνήθηκα.

-Σήμερα τι κάνετε; Έχετε αφήσει το τραγούδι;
-Κάνω αποσπασματικά κάποιες δουλειές. Τραγουδάω περιστασιακά σε μικρά μαγαζιά, όπου η επικοινωνία με τον κόσμο είναι πολύ κοντινή.

-Τελικά τι ήταν, τι είναι το τραγούδι για εσάς;
-Ααααα τώρα ξαναγυρίζουμε στην αρχήν της συνέντευξης, όπου σας είπα ότι, αναζητούσα τρόπο να εκφρασθώ, αντιδρώντας στο bulling για την έκφρασή μου. Τρόπος να εκφρασθώ ήταν και είναι. Δεν έγινε με ηθοποιία, που είχα στο μυαλό μου μικρούλα. Έγινε με το τραγούδι. Και τώρα που το σκέφτομαι, λέω ότι ήμουν παρατηρητής μέσα στην νύχτα. Σαν να κοιτούσα από μια γωνιά, γι' αυτό και μου έμειναν μόνο καλά.

Από την επιστροφή της στα θρανία και την αρίστευσή της

-Δεν μπορώ να μην ρωτήσω, κλείνοντας, για κάτι που μου είπατε, όταν κάναμε τις πρώτες συζητήσεις για την συνέντευξη. Ξαναπήγατε σχολείο και με επιτυχία!!!
-Ε ναι, ήταν απωθημένο μου, να μην έχω τελειώσει την βασική εκπαίδευση; Το θεωρούσα ντροπή. Οπότε το 2007 ξαναπάω εσπερινό Λύκειο, στην Α’ τάξη, τελειώνω το 2011, δίνω πανελλαδικές εξετάσεις και περνάω στο Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδος στο τμήμα Πληροφορικής με εφαρμογές στην βιοϊατρική. Αριστούχα παρακαλώ στο εσπερινό Λύκειο.

-Κα Στεργίου ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας, με κάνατε πραγματικά να νιώσω ότι, ζήσατε πολλά, θέλατε να μιλήσετε γι’ αυτά με αγάπη και μπόλικη συγκίνηση και νοσταλγία. Καλή συνέχεια να έχετε.
-Σας ευχαριστώ πολύ και εγώ για την ευκαιρία να μιλήσω για εμένα αλλά και για την λατρεμένη μου Λάρισα.

Τωρινή φωτογραφία στον Βόλο όπου μένει, χωρίς να παύει να πηγαινοέρχεται στην Λάρισα.